Brahim Ibish AVDYLI:
Vjersha të veçanta…
(Hyrje e përgjithshme-përsëritje II)
Bëj pyetje:
-Pse i quaj „vjersha të veçanta“ këto vargje, e jo poezi lirike?
Sepse:
-Jo vetëm se nuk janë në këtë nivel, por më shumë u ngjajnë vjershave të dalura me dufin e ironisë e satirës.
-Do t`i përpunoj edhe më tutje, nëse ka nevojë…
Pyetja e dytë:
-Pse i “botoj” në faqen time (Web Seite)?
Sepse:
-Janë mësuar t`i shfrytëzojnë ata që i fillojnë vargimet e veta prej tyre, prej të tjerëve, e jo prej vetvetes. I nxjerri në këtë faqe, sepse e mbajnë emrin e mbiemrin tim; adresën; kohën, etj.
E vetmja, është dhe kjo gjë:
-Po t`i kishin treguar se prej kujt janë influencuar dhe prej cilës thënie të lexuar i kanë “pjellur” vargjet e tyre, nuk kishte probleme aq të mëdha.
-Nuk ka absolutisht ose fare pak kritikë komparative (krahasuese) mbi ndikimin e vargjeve apo të personave, ose të mjediseve /periudhave të një kombi, e le të mos flasim më tepër, të cilët dinë të bëjnë vërejtjet e tilla e krahasuese.
Shkurt:
-Meqë këto tri vjersha i trajtojnë tri çështje të tjera dhe të rëndësishme, po i botoj në këtë Web. Le të jenë aty...
A KRIJOHET APO SHPËRBËHET ATDHEU
A krijohet kështu Atdheu, kur lindin fëmijët e fillojnë të qajnë
nëna i sjellë lakuriq në jetë, e kur të rriten e dinë këtë çështje
patjetër njëri do të jetë babai, pa të cilin nuk do të merrnin frymë...
Janë mësuar të quajnë vatër të shenjtë aty ku flitet e njëjta gjuhë
i njëjti gjak, të njëjtat gene, i njëjti flamur dhe një dhé i tërë
që sillet rreth e rrotull sa të jenë gjallë toka e dheut të atit,
në qoftë se janë të mirë, tërë jetën do të luftojnë për liri,
e rropaten për të mirën
kështu do të jenë në mesin e qenieve të shenjta të at-dheut...
Kur ecë nëpër rruzullin e tokës, qoftë në det, male apo në fushë
me dëborë të bardhë apo në ultësira me barishte e lule të shenjta
boreanë- ana e borës, arianë, arbër, arbëresh, arbanë e albanë
i shoh qetas të përpiqen
megjithëse ndonjëherë përpiqet rrebtë të shpërbëhet edhe atdheu,
e shqiponjat themi se e lidhin botën e gjallë me jetën e përtejme
atje ku kemi qenë shpirtëra të bardhë, kështu e nxjerrin mitologjitë
për shembull, e ndjej energjinë e kozmike, e cila na mbanë të gjallë
atje ku kemi qenë fluska të energjisë,
e nuk e shohim mbrenda kontureve të botës së rrejshme,
shqipet i shohim të fluturojnë nëpër ajr e themi se shkojnë te Zoti,
sytë e vrojtojnë jetën e gënjeshtrave-barazia nuk është midis nesh...
Kur ulemi në tokë jemi të ulur këmbëkryq, rafsh me fjalët tona
shtohen mendimet e bukura të dhembjes- pa to nuk ka shpëtim,
shqip flasim, përherë simbolikisht, gjuha e parë, ne, bijtë e Shqipes
e shqipërisht e lidhin tërë botën me fjalë të thjeshta etimologjike
bota mbetet e pa fjalë para piramidës së rrejshme të gjuhësisë
e vërteta simbolike e shqipes është e para; konvertuale të tjerat,
thesari i pazbuluar ndonjëherë na lidhet me këtë gjuhë të Zotit
e shpjegon çdo gjë të fjalëve që në rruzull fliten,
jashtë supermacisë linguistike
Shqipëria e jonë mbetet e vogël me Tomorrin dikund te Lisi i Shenjtë
liçeni i anës së makeve ndahet, dardania, e deri te viset e Britit...
Ndarja është dhembje që humbë dhe askush nuk ndalet me te
djalli i lindur si njeri nuk e do bashkimin, sepse e sjellë fuqinë,
e çudia është në këtë botë sa gjuhë fliten dhe janë të çuditshme
e çudia shitet më shtrenjtë kur ia jep vetes imunitetin e rrejshëm,
thonë se bota është krijuar prej etërve të tyre, në qendër mendimi
sjellja e posaçme e tyre është e zbrazët nga gjenealogjitë e thyerjes
e janë të pakta nisjet nga gjeneza e mirëfilltë brenda këtij rruzulli
neve, na ikë mendja si me dorë nga kjo rrashtë e thyer kokash...
A thua, a po humbë dheu i atit me varfërinë,
shëllirën e një trohë të vogël djathi
kur pasuria shndërrohet në ar dhe deponohet në anën e kundërt
ec e ndali njerëzit e tu që të mos turren kështu ku është e padrejta
duke e harruar ku ishin më parë dhe pa të holla nuk blehet dija
le të mos e dijnë asgjë, çka u duhet atyre dija e shpirtërave
mbi shtatë yje,
ideologjizmi ka pjellur e globalizmi le të quhet kozmoglobalizëm
bukën e kanë, veshjen e rrobet, ani pse quhen dreç me bishta
apo e flasin gjuhën e vogël të zogjëve apo gjuhë tjetër të luanëve
e të vjen keq, kur i sheh të shtrirë përdhé, me gjak ndër buzë...
A është atdheu apo ku është atdheu ose është atje ku ndahet ari
tashmë nuk e di cili është e cili do të jetë atdheu i ynë shenjtë,
kush e di se Çiklopi i parë në paleologji ishte tri herë më i madh
në të dy anët e malit të Çikës së Labërisë dhe mbetej në kompozitë
Polifem e quanin me emër dhe për grua e kishte pranuar Galatën
shtuar djemtë e tij, Ilirin, Galin e Keltin dhe kishte mbirë Evropa
me Udhësin e praptë të vargjeve, Odiseun, që e këndonin Sirenat!...
(E vendosur në faqen time, me 27.10.2019)