

NË VEND TË DASHURISË
Fusha e ndjenjave
shtrihet
pranë lumit të gjakut
përtej
bjeshkëve të dhimbjes
nën dritën që perëndon
duket vdekshëm
fusha e ndjenjave
përpëlitet
nën hënë e nën diell...
çuditërisht
më është vrarë koha
diku
njeriu i stepur
duket sikur jep shpirt
pas një kodrine dhimbjesh
e nëpër errësirë
nuk duket asgjë
plafi i saj mbulon hapësirën
frymën ua zë
këngëve të paralajmëruara
ende pa bulëzuar...
dashuria lemeriset
nën fjalë të pathëna!
PIKËLLIMI
Kur ndodhesha larg nga këtu
kur ndodhesha në perëndim
kur vërdallesha rrugëve të botës
për një metelik
ju të ulur mbi fron
ndoshta ëndërronit llullën e fildishtë
gjarprin e verdhë të perëndimit
e përmalloheshit për mua
në pamundësi për të më gjetur
Tani
jam në vendlindjen e përbashkët
me ëndrrën e madhe të Atdheut
aty ku e kam harruar një varg
e më kot ëndërroj
që t’ju shoh
pikëllohem
besoni!
NJË LETËR ME PAK FJALË
- Një
poeti të panjohur
1.
Poet
i nderuari mik
e mora letrën tënde
me pak fjalë
një shkreptimë dashurie
zhgunit të pistë
të kësaj nate
mbi Evropë
të falem
2.
Liria është gjak
që rrjedhë nga pak
përderisa jetojmë
në këtë botë të përkohshme
me të drejtën e fjalës
nëpër dhimbje
është vet jeta
që marrim frymë me të
derisa të vdesim
duke e lëshuar
për të fundit herë
i nderuari mik
poet
3.
Ti kursyeke fjalët
e pse
për Atdheun
të Bukurën
për Njeriun e mirë
as fjalën e gjakun
s`do të kursejmë
derisa të marrim frymë
për të fundit herë
andaj kësaj udhe
do të takohemi diku
patjetër
lamtumirë
i nderuari mik
poet
KAM ZBRITUR NGA YJET [1])
Jam në Zvicër
por kujtoj se jam në Morinë
dhe e shoh veten fëmijë
nëpër arat me misër
loz me rrezet e ngrohta të Diellit
që rriten në bukë të kallinjve
Kalliri zgjatet e buzëqesh
me vesën e mëngjeseve
sikur më përshëndet dhe dua ta përqafoj
jam vet fëmijë që lozë me rrezen mbi tokë
herë në Einsiedeln[2]
bëhesh birrë e misrit të artë
herë bëhesh miell i bluar dhimbjesh
për t’u bërë misërnike
në shitoret e vogla të malit
e në kodrinat e diellit...
Vjen dita kur konservohesh e grirë
për të ushqyer sërish Lopët e Diellit...
Tani
nuk e di mirë se në cilën kohë jetoj
në cilin shekull
mijëra herë
paskam zbritur rastësisht nga Yjet
Thurau, 21.06.2013
TRANDJE
Më duket
se guri
derdh lot mbi sipërfaqe
dridhet e rënkon
trandet
e lëkundet prej dheut...
Befas i fshij sytë
qetësohem nga lëvizjet
jashtë meje
athua
e rëndë është pesha
kur guri qanë
pranë meje
përderisa
e trishtueshme është jeta
me vetminë
PENG KUJTIMI
Ke mbetur
peng kujtimi -
këmisha e shqyer e lëkurës
nga asnjë krijues
i jetës sate
nuk qepet
e ti dënes i vetëm
dhe bie më poshtë se dhimbja
e vargut të gjurmëve
të çasteve të bjerrë...
Kot përplasesh
me durimin e humbur
duke numëruar
mijëra goditje
pa shpresë
sytë e qiellit
janë errur në shtrëngatë
të lotëve të mallit...
Dil nga plaga e shpirtit
dërgoje deri në fund
këngën e dhimbjes!...
FLATRAT E QIELLIT
1.
Kur flatrat e qiellit
mbyllen
mbrëmjes së vonë
i ruhemi
dyer dhe dritaret
i mbyllim
përpiqet Demoni
të ngjallë të Ligën
në përpjekjet e pandalura
e të dërgoj
në falimentim
Krijuesin e Universit
2.
Qeni leh
me lëvizjet e padukshme
nëpër natën e pabesë
kush e di sa shpirtra të ligj
kalërojnë
nëpër hapësirën e pafund
me të pathënat e mbyllura
në kujtesë...
3.
Kur biem të flemë
e lusim Zotin
të ketë mëshirë
enët e palara
vetëm me një shtagë
i mbyllim
të fshirat e mbrëmjes
i lëmë pa nxjerrë
prej shtëpisë...
dhe me Yje
Zoti na ruan
4.
Kur hapen
flatrat e qiellit
me agun e freskët
të mëngjesit
përsëri lindin shpresat
Yllit i përfalemi
i përfalemi Diellit
në periudhën e pafundme
të I l i r i s ë ...
Teatër i dhImbjes së pafund
1.
Gjakova është vendi i dashur i fëmijërisë
me të gjitha ndarjet pa fjalë e me sytë e përlotur
nuk kam kohë të ndalem me therjet e dhimbjes
me mendimet e djegura nëpër ikjet e befta
është botë e veçantë e përplasjeve të mëdha
brenda zemrës tërmetet prore rrënojnë
prapë një vistër i përtëritjeve ngrihet me diell
brenda një çasti shprehen të gjitha stinët
nuk ndalen bubullimat e mëdha të vendlindjes
duke i ndjekur vetëtimat e përdala të brejtjes
se Gjakova është vend i shpalljes së dhimbjes
marr frymë thellë nëpër damarët e qenies sime
e lëshoj rëndë në përkushtimin e një vargu
një pikë loti më rrjedhë bebëzave të heshtjes...
2.
Dita dhe nata nuk e kanë të njëjtin kuptim
e keqja dhe e mira mbeten prore në dyluftim
vetë i mbledh cuklat e fijeve të këputura
të gjej fillet e dhimbjes që piketon gjak
gjak gjakova dhe gjaku që nuk ndalet kurrë
për një ditë të bukur ulur këmbëkryq nën bli
me plisin e bardhë të një plaku të ndjenjave
gjithmonë e shoh të ulur në pikëtakimet tona
të asaj malësie që i jep shpirt e madhëri
gjak i kuq është prore gjaku i shenjtë i lirisë
në Malësinë e Gjakovës bulëzon në çdo gem
edhe fëmijët që vinë të shëndetshëm pas këngës
i ndjej të qajnë thekshëm me lot të përzier gjaku
prandaj m`i ngritin peshë flokët deri në vdekje
nëpër muranat e dëshmorëve të dhimbshëm të lirisë...
3.
A e dini ju sa herë jam rrëzuar nëpër metropole
duke qarë me zë kalldrëmin e rinisë në Gjakovë,
kanë mbetur në kujtesë kinemaja dhe teatri i gjallë
që lozin tragjikomedinë e dhimbjes së pandalur
do të rrëzohem prapë në Paradeplacin e Cyrihut [3])
në Rapersvil, në Stutgard, Mynhen dhe gjetiu
trotuareve të pagjetura përmallshëm nëpër ëndrra
liria është ndjenjë që çel sythin e përmbajtjeve
me pranverën rritet e me dimrat e shumtë zbehet
rreth e rreth zgjerohen në pafundësi këngët e saj
që si fëmijë të rritur dhimbshëm më rrëqethin
prore i kam kënduar por çuditërisht më janë zhdukur
ka mbetur diku në ndërdije ai zë i qartë kënge
se Gjakova është teatër i shpalljes së dramave
e i dhimbjes së pafund të përkryer të burrërisë
PËRTEJ VDEKJES
Ku ka qenë
shtëpia e njeriut të egër
ku ka qenë shpella e dhimbjes
a në portin e skijimit me susta
deri te shpati i lartë i shkëmbinjve
apo deri te pishat e freskëta të maleve
në fushat e golfit nëpër blerinë
apo nëpër basenet e larjes në djerrinë
të malësorëve të përhershëm ...
Schönboden[4] është një kilometër e gjerë
maje Alpeve të dhimbjes Wildhaus[5]
vinë turistët e xhepit të fryrë
nëpër shtëpitë e vjetra
kërkojnë të gjejnë
shpellën e pa treguar me fjalë
le të buzëqeshë përballë tyre
Hotel Restorant Sonne[6]
në “Togenburg”[7]
bëhen picat e flakta
unë e marr
këngën time përtej vdekjes!
QEPALLAT E KUJTESËS
Qetësia shpirtërore
e merr veten me ty
pranë lumit me ura të hekurta
Aty përpjekën flatrat e qiellit
zogjtë nëpër pemë këngë gazmore këndojnë
Turnhalle[8] luan pas nesh lojëra të rritës
është vera e ngrohtë dhe i ngjallë shpresat...
Disa herë mbi kodër
e kam vizituar deri në derë Burg [9]-un tënd
pesë kat i ka dhimbja ime e parëzuar
kulla e stërgjyshit tim e kishte një kat më pak
përballë u qëndronte topave të kobit ...
Tani Casablankën [10] e lash pas vetes
Buri Finanzberatung [11] nuk e di prejardhjen
pellazgët kanë ardhur këtu para lindjes së Krishtit
njërën germë të mbiemrit e ka humbur
në kush e di në cilën skaj
derisa me serbë luante symbyllas
Çudi e kaloj urën e hekurt
për të parë parkun e shqetësimeve të mia
derisa përpiqem të qetësoj me lojë Pranverën
lumi i verdhë e çanë tokën në dysh
përballë kullës së paepur në kodrinë
Hotel Thurpark[12] e ka harruar kur e ka thurur qytetin
në kujtim të 1100 vjetëve të ndërluftimit
mirë bën që ky qytet feston për fëmijët
ushtarëve të lodhur me punë e të rënë dëshmorë
ua ndërton edhe një përmendore
për tokën e lënë kujtim
tani qetësia ime le të dëgjojë kroin
që rrjedhë nga qepallat e kujtesës...
Wattwil, 21.06.2013
GOMMISWALD[13])
Gu (o)m (m)is-wald
shtrihesh gjerë e gjatë në tri drejtime
rashë qindra herë nëpër ty
të pashë nga lartësia jote
liqenin e Schmerikonit deri në Rapperswil
me restorantet varg e vijë si yjet
nëpër Kaltbrunn e Uznach [14]...
Kudo e kërkoj bunarin e thellë të ujit [15]
e shoh një “P” me krihet e shqiponjës
atëherë i kujtoj ilirët nëpër hapësirën tënde
Shenjat e tyre i mbajnë të gjithë banorët
fshihen pas frazash e fjalish të dialekteve
asgjë nuk duan të dinë
për domethënien e prejardhjes së largët ilire
për simbolin e Diellit të vizatuar në çdo shtëpi
nëpër fushat malore dhe majat e maleve
barin e deleve të Diellit e shoh si nën Shkëlzen
dhe yjet e shumtë e stërpikin tërë natën...
Kudo kërkova punë edhe në majën e vargmalit
dhe u përcolla pastaj nëpër vorbullën e lotëve
pse nuk më jepni pak nga mundi im i përditshëm
askush nuk më do edhe pse i shoh rreth meje
me bukurinë e përkryer...
Tani të kisha një gomë të madhe
sa vargmalet e tua, Gommiswald
botën do ta ndryshoja tërësisht për të mirë
do t’i bëja njerëzit e mundur në heshtje
të kuptonin pak nga pak nga bota ime
çuditërisht gabim flisni
gabim shoqëroheni
gabim jetoni
dhe nëpër gabime vdisni ...
Ricken, 21.06.2013
KOKA E LUANIT
1.
Leu trim
Llavë e ujqërve
Luan
tre emra pellazgë
përpëliten
nëpër Alpet tona
Është zhdukur
nga pakujdesia
deri në xhungël
të pashkelur
nga qytetërimi
simbol i mbetur
mbi portën
e Mikenës
e iu flet shekujve
jam këtu
roje e pavdekshme
e fuqisë...
2.
Kush e di
trimi Leu
Luan
mbret i lashtë
i tokës
pellazge
e dhjetëmijë vite
numëron
i pafjalë
mbi portën tënde
Evropë
thotë Leu
llavë do të bëhem
kur s`më përfill
kur nuk flet
s h q i p...
kur fare
nuk më njeh ...
SUFERINAT E DHIMBJES
Gjurma e shkrimeve niset nga lashtësia
me kalanë që nuk rrëzohet aspak me fjalë
ndër ne kënga e pavdekshme e ringjallë
energjia e pashtershme e kësaj mbijetese
pikon me qumështin e viteve të dhimbjes
nëpër gjëmën e djalit të vogël e bonjak
nuk ka si të lëmojë gjysmën e trupit të amës
derisa ajo nuk flet dhe është e ftoftë si vdekja
kështu përherë nëpër legjendën e stërlashtë
vjen e na e rritë prore mbi gur një lule-pemë
Fati i Rozës kthehet fuqishëm në Rozafat
ushqehet djaloshi prore me lotët ndër faqe
e neve na jep të thithim gjithë atë helm
brez pas brezi duke e përkundur vet rriten
nëpër regëtimat e heshtura flijuar në kohë
Kambana e vargjeve ushton nëpër shekuj
nëpër sytë e nënës zanë e qenies sonë
që na jep gjithnjë qumështin e njomë të viteve...
Gurëzimi na rritet dikur nëpër Urën e Fshejtë
dy brigjet e këngës sonë të na i përputhë
me jehonë të pashtershme të shkëmbinjve
në pikë të Qiellit mbërrijnë e të na kthehen
derisa thithim nektarin e lulebjeshkëve...
dhe çdo gjë fillon me gurët e kalave tona
që mbetën gjallë me fëmijët tanë e rindërtohen
nëpër suferina të pambaruara të Këngës!
ZOGJ TË PIKËLLUAR
1.
Ju shoh përherë të pikëlluar
nëpër fshatrat malore
rreth kodrave tona
a bregut të liqeneve
si fëmijë të mi të këputur prej zemre
Një lot u vardiset
në bebëzat e thara të shpirtit
magma të zemrës
ndizen flakë e gjëmojnë
shkrihet murana e hekurt
e shtatëqind rrufé me godasin
në harfën time të këngës ...
2.
Jeta e juaj
është Bibël e dhimbjeve fëmijërore
jeta e juaj digjet përherë
metaforikisht
në kuptimin e së bukurës
të dhembshurisë
të mallit
e pikëllimit të pashuar
mjellma të shpirtit tim -
ju bijë të Sy-thit
të Adamit me të cilin fillon jeta
nuk e di
në cilin shekull të mallkuar jetoj
jam mijëra vjet jete
para lindjes së Bakut
dhe mbetem
me gojën e tharë të pëshpëritjeve
nuk mund ta gjej fillin e parë
jemi të përgjumur pip në këmbë
nuk e vërejmë Diellin
në miliona plagë shpirti
dhimbja lulëzon
prore e ndej veten Josip
e dua të shtrëngoj me zemër Klemestrën
ti më vjen me sytë e përlotur
je Noema bijë e Sellës
Zotneshës pellazge...
fëmijë të braktisur përherë
zogj mjellme
në të gjithë shekujt ...
3.
Nëpër sytë e mi
ngjallet pikturë e pavdekshme pikëllimi
më le të çmendem
bukuria me emër të rrejshëm
kuptimësia e së bukurës rilind
nga veza e pa numër e dhimbjes
çuditërisht ndjehem
në shekujt e tanishëm
shihem i ngrirë në piklën e bardhë të lotit
që pikë ngadalë
nga bebëzat e ngrira
herë u ngjanë fëmijëve
që shndërrohen në pulëbardha të lotëve
e përplasen
me dhimbjen bregut të këngës
e herë prindërve baballarëve
që zvogëlohen në mjellma të vajit
pastaj reshin me shi
duke më përcjellë
në krojet e pandalura të lotëve
deri në zhdukjen e maleve...
4.
Ndonjëherë
shndërrohem në mjellmë
për t`u takuar me ëndrrën time
në thellësinë e ujit të zi
nga shtrëngata shekullore
vetëm për një çast të shkurtër
pastaj për t`u sjellë vërdallë
nëpër shekuj vuajtjesh
mbi dallgët e zemrës
dhe për të lundruar nëpër kohë
nuk kam ku të ulem mbi valë
e të marr frymë
a mos kam ardhur gabim
në këtë strofull jete
sa çel e mbyll sytë
ju notoni nëpër liqenin e zemrës
fëmijëria e juaj e pikëlluar
është me krahët e fluturimit
nëpër dallgët e trazuara
derisa shpirti pëlcet ...
5.
Kështu
mbeteni prore
zogj mjellme
nëpër vargjet e mia
fëmijë
të braktisur
përherë ...
ZOGU I NËMUR
PREJ QIELLIT[16])
Kudo nëpër Evropë
vajton përherë me pikëllim
e askush nuk të kupton
ty zog i nëmur prej qiellit
Dhimbjen tënde e deshifroj
për të vetmin vëlla të vogël
që të lanë më tutje mbi tokë
të vajtosh dhimbjen tënde
pranë nesh
mbi qafë të rri e varur
shara ku peri rrinte
derisa thurje
çorapë të leshta...
e kur të dëgjoj më vjen të qaj
me lot të tharë
midis bebëzave
të dytë jemi të dënuar
jam shqiptar
ti e ke gjuhën time
mija njerëz na kalojnë anash
dhe nuk duan të na kuptojnë
as të na njohin
nëpër male
le të pëlcasin çakejtë
asnjë fjalë nuk e njohin
as nga mitologjia,
as nga gjenealogjia
qielli ynë është i pa skaj...
A e di o Gugu Isuf
se pellazgët dhe ilirët
ishin të parët në Evropë
prandaj ti
zog i nëmur prej qiellit
përherë vajton
s h q i p ...
ORA E SHTËPISË
1.
Ora e shtëpisë
ka trajtën e gjarprit
nën trarin kryesor
e vëzhgon shtëpinë
Fishkëllima e tij
është thirrje kushtrimi
që përbënë
në tri ndarje
vlerat e familjes
2.
Është shpirt
i mbetur gjallë
ndër vite dhe shekuj
për të mbrojtur mikun
e për të shkatërruar
armikun
edhe pjesëtarët
që shpërfillen
nën kaptimin e djallit
që nderin e moralin
e dhunojnë pafalshëm
3.
Atëherë zbresin
sa çel e mbyll sytë
e zeza është kob për ata
që dhunojnë bukurinë
dhe armiqtë e tjerë
që vinë të porositur
edhe nga Iblisi
për të zhdukur prore
shembullin e mirë
e bardha është paqe
për të gjithë shenjtorët
edhe për fëmijët
lulet e përtëritjes
4.
Në tulla të oxhakut
mund të qëndrojë ora
në djep të fëmijëve
kur nuk janë të lidhur
që ta mbrojnë
nga Satani
ata që nuk kanë fuqi
vetë të mbrohen...
5.
Ora e shtëpisë
i ngjanë hyjneshës së vatrës
është gjarpër i veçantë
që i ndjekë brejtësit
ata që zhbirojnë
nga kërshëria e tyre
dhe dëmtojnë...
6.
Mund të kthehen
në një qenie tjetër
në qenie mitologjike
në formën e gruas
t`i ngjajnë Zanës
është pra
gjarpri i shtëpisë
ora e shtëpisë
bardhë e zi
derisa nuk shuhet
shtëpia ...
ENIGMË E PËRJETSHME
1.
Mblidhesh në spirale
ethesh për ne
e ngrihesh
me kokën e goditjeve
në bishtin
e përpëlitjeve
2.
Kur të shoh
më thahet pa shpirt
një fjalë në gojë
e regëtimat e qenies
ndrydhen të heshtura
mitologjitë e globit
mblidhen
në botën e sertë
athua
ku do të jetë
dënimi i Zotit
3.
Herë bëhesh
shtagë e gjatë
dhe mbi ty mbahet bota
për të mos rënë
skrupull
me dhimbjet e viteve
e herë-herë
sa qel e mbyll sytë
bie mbi jetën
e shpërfillur
aty ku nuk të mendon njeriu
dhe e ka lëshuar
rrugën e zotit ...
4.
Qindra poezi
mund të shkruheshin për ty
edhe po të gënjenim
për të paqenën me fjalë
apo të përkryerën
kur të takojmë
të mbledhur lakuriq
rreth pritjes
ngjitesh më lartë
me kokën përmbi heshtje
e hidhesh si shpatë
na rrëqeth
me ngjyrat e tmerrit
ngadalë
pështillemi larg
e largohemi
përtej vdekjes
5.
Njëmijë vjet
jeton me dhimbjet
e vetminë
të ka plasur gjuha
nën gur
nën dushk e shi
nën dhé
duke pritur jetën
të soset
nën helmin tënd
6.
Helm
është vet jeta
katran
i mbyllur në gur
enigmë
e përjetshme ...
KTHIMI I PËLLUMBAVE
U kthyen pëllumbat
nga Drita dhe Qielli
duke pëshpëritur
dhimbjen pëllumbore...
Nuk e di cilën ngjyrë e kishin
herë më dukeshin të bardhë deri në të zi
herë më dukeshin të zi në të bardhë
e herë ndërronte rreze dielli në sy
derisa e mbulonin Qiellin
me krahët e përpëlitjeve
A e dini ndokush dhimbjen e tyre
apo dhimbjen time të ma tregoni
nuk kam fjalë për këtë këngë përpëlitëse
me ajrin e mbarsur të lindjes
me ajrin e mbarsur të jetës
Ejani pëllumba ejani
me gugutë tuaja të këndshme
nuk më jeni ndarë prej fëmijërisë sime
dhimbjen tuaj të qetë e të butë
e kam qarë në qendër të vrapimit
rreth Diellit edhe pse i zjarrtë
jeni tre kujtoj apo tre miliardë
që lëshoheni nga Degët e Lisit
të zgjatura nëpër hapësirën e Diellit
kur ta pushtoni rrezen e shkruar
nga Dodona e parë
na e sillni atë fjalë
tërë njerëzimi do ta kuptojë
pëshpëritjen e kthimit tuaj
pëllumba të pandalur të shpresave
pëllumba të fatthënave ...
LEJLEKËT E DHIMBJES SIME
Nga ditët e para të jetës
vinë këta lajmëtarë
të ditëve të mira
dhimbjen e pashpjeguar
e godasin me sqepin e parë
në mes të moçaleve
do të përtërijnë kudo gjelbërimin
me gjuhën e pafjalë të pranverës
Kur toka e përplasë nga kurrizi
vdekjen e bardhë e të ftohtë
që dridhi dhimbjet e një kohe
vinë këta lajmëtarë të parë
me krahët e qiellit zbresin
shpresat tona të përlotura ...
Lejlekë të dhimbjes sime
m`i sillni të varura
pranverat në qafë
merrni një dhimbje fëmijërore
e sillni një buzagaz të freskët
me durimin tuaj diellor ...
Ju udhëtoni gjatë
për të tejkaluar nga dhuna
dhe na mësoni
të kthehemi prapë me Lirinë
LEJLEKËT E ËNDRRAVE
Çdo gjë fillon me ëndrrën
edhe kur nuk mund t`u bëjmë
me stërmundimin jetësor
si diçka të qenë
kur hapen krahët e hapësirës
u nxjerrin juve në sipërfaqe
si pjesë e reales që vjen
me ngjyra të paqes
ne u përkulemi përpara
sikur në vendlindje
edhe në Zvicër
sytë e dritës ua ruajmë
u thërrasim përtej fjalës
na e sillni një dhëmb të ri
kur ua hedhim të vjetrin...
dhe çdo gjë fillon me juve
lejlekë të ëndrrave tona.
SHTEGTAR I LIRISË
Me flatrat e qiellit
udhëtoni larg
për të ikur nga dhuna
për të gjetur pranverën
ne jemi lelekët[17] e parë
prej emrit të Karianëve
pellazgëve parahelenë
dhe paralajmëtarëve
të ditëve më të mira
Bëhemi së bashku
me lejlekët e sotshëm
e dalim kudo
nëpër botën e dhimbjeve
për ta mundur dimrin
nëpër Evropë
dhe dëshirojmë Lirinë
bëhemi shtegtarë
me ngjyrën e bardhë
si drita e Diellit
që vizëllon të buzëqeshë
larg përtej shekujve
Nuk e di nëse jemi
në jugperëndim të Azisë
apo njeriut me qime
të rruzullit tokësor
lelegë apo lejlekë
duke ikur nga vuajtjet
me flatrat e lirisë
EMIGRIMI I LIRISË[18])
Kur largohej nga boshti kryesor liria
derisa emigronte tërësisht nga vetvetja
për të shpëtuar kokën nga të krisurat
isha në rrugë të përhershme me të papritura
Liria merrte pamjet që nuk i duheshim
dilte në anën tjetër të fjalës kur nuk e priste
merrte frymë shpejt e shpejt si e dalë mendsh
për të ikur nga vitet e shumta që e ndiqnin
Dikush e krahasonte me pamjen e palirisë
ia numëronte të gjitha të dhënat një nga një
e lente ashtu të zverdhej nëpër skajet e botës
pa pasur forcë të mjaftuar ta thotë të vërtetën
Ky ishte emigrimi më gjatë i lirisë së brishtë
mileniume të bërë pa të me pëlcitjet e këngës
që lëngonte pa zë të qartë pa shkronja të vetat
duke pëshpëritur gjuhë të huaja e armike
Ajo kalonte gjithmonë nga gjeneza e fjalëve
në përmbytjet nën ujë nëpër dallgë e nëpër valë
nëpër shtegtimet e pambarim nëpër tallazet e pafund
me plagët e mëdha të shpirtit që prore i digjnin
derisa dukej se jepte frymën e fundit të shpirtit
derisa zhvishej nga të gjitha germat që shtriheshin
derisa edhe emri i zbehej tërësisht nga mbetja e gjallë
derisa vaji i dhimbjeve i mblidhej shuk në fyt...
E gjëja veten diku pranë cicërimeve të fjalëve
në emigrimet e pafundme nëpër lot të bërë skllotë
me peshën e dhimbjeve tona sa të gjithë shekujt
me etjen e gjallë të rrezes që pleksej pas kodrash
e shpirti na kthehej dikur në dritë të përjetshme ...
QYQJA E MALEVE TONA[19])
1.
Kush është ai fatkeq
që i dëgjon
qyqet e natës
tek vajtojnë
nëpër shpellat e maleve
edhe kur duhet të flenë
tërë jetën thonë
në një degë të thatë
nëntë vëllezërit e saj
edhe më të voglin prej tyre
Ali Bukurinë
e vetmja motër i vajton ...
2.
Aq e bukur është
sa të vjen keq
që nuk i ndalë lotët
ndër mija vite
të befason kur e sheh
me kokën shqiponjë
sytë të rinj dhe petakë
trupin pedant
e lara-lara
gjer në bishtin e gjatë
Herë-herë i quanin
qyqet e varreve
duke i numëruar varret
me miliona dhimbje
mbi troje...
3.
Nuk kanë mundësi
ta përkthejnë me lot
hartën e pakryer të Atdheut
të shpërndarë kudo
me lotët e kristaltë
që vardisen një nga një
në tokat shqipe
si në lulen e saj
dhe kur e dëgjojmë qyqen
trupi na rrëqethet
me “kuku”-të e saj
a janë nëntë vëllezërit
që i mori vdekja
si në një përrallë
apo qindra kreshnikët
me plisa të bardhë
që vdekja ndër varre
i palosi
ku shpeshherë qanë ...
4.
Duket sikur andej
u ngrit Ali Bukuria
për besën e dhënë
nëntë ditë larg dhimbjes
nga dhimbja e pashpresë
mbi atin e bardhë
të vetmen motër
ta merë në gjini
nuk dëshironte të shohë
atë murtajë të dhimbshme
që po na godiste
në gem të historisë
dhe nuk është e vërtetë
që të trishton në gjumë
me emrin e lig
dhe lotët që s`pushojnë
të bukurisë që fluturon
nëpër dhimbje ...
5.
Ajo vajton
për atdheun e humbur
e që lotët e kristaltë
nuk mund ta lidhin
hartën e vërtetë
prandaj nuk janë
për t`i gjuajtur me pushkë
në derë të shtëpisë
me lotët varg
lotët e kristaltë
janë paralajmërim
tepër i trishtë
që zbret nga qielli
të lënë në derë
motin e thatë!
6.
Mos na provoftë Zoti
varret e të vdekurve
t`i numërojmë me sqep
as vajtimin e bukur
tepër të trishtë
t`a kultivojmë ndër vargje!...
PËRFYTYRIMI I DETIT[20])
Shpesh më fanitet deti
si sofër e madhe
shtruar nën hënë
përreth të heshtur
përtypen shkëmbinjtë
kafshoren duke e njomur
në atë verdhësi të largët...
Asgjë nuk më duket
më e pikëlluar
se shkëmbinjtë e kërrusur
në vetveten
e gropëzave të tyre
po të isha gomë
e fatkeqësive të botës
hijen e mosbesimit
do ta zhbija
dhe trishtimet e shtruara
në atë sofër!...
FRYMA E FUNDIT
Nga të gjithë fqinjët
toka e shqipes
është shkelur dhimbshëm
do të pëlcasë
e shtrënguar
e shkelur me shkelmat
e dhunës së përdalë
frymën e fundit
e mbledhë
nëpër oqeanet e lotëve
e dhimbjet e vdekjeve
pikën e fundit të durimit
nga fundi i asgjësë
në minutat e mbetjes gjallë
për ta nxjerrë …
Atëherë
e mbledhë veten
si mbiqenie
shtrydhë së fundi zemrën
të lëshojë
ulërimat e shpirtit
këngën e zjarrtë të lirisë ...
[1] Mbiemri „A-v-d-yl (l)“ për poetin nënkupton një person që ka zbritur
nga Ylli dhe jeton në mes të njerëzve. Thuhet se njeriu i parë ka zbritur
nga ylli Sirius. Emri Avdyl nuk është i njëjtë me emrin Abdyl-Abdul,
që është shkurtesë e emrit turk Abdullah.
[2] Qytezë e lartë në Kantonin e Schwizit, në Zvicër.
[3] Sheshi i Paradës në Cyrih të Zvicrës
[4] „Toka e bukur“, emër i një pjese të tokës, gjermanisht.
[5]„Shtëpia e njeriut të egër“, toponim i vendit në Kantonin e
St. Gallës, në Zvicër.
[6] „Sonne“, do të thotë Dielli.
[7] „Togenburg“, do të thotë „Kështjella e Togës” dhe është toponim
i vendit, në St. Gallen. Këtu, emri i picerisë, me të njëjtin emër.
[8] Turnhalle do të thotë Sallë gjimnastike.
[9] Burg do të thotë Kullë.
[10] Casablanka do të thotë Shtëpia e Bardhë.
[11] Buri Finanzierung do të thotë Financimi Buri.
[12] Thurpak do të thotë parku i thurur, që ka kuptimin prej pellazgo-shqipes thurë-bëj mur, gardh rrethues.
[13] Toponim vendi dhe vendbanimi, që autori e lidhë me „gummi-gomë“, që do të thotë pylli i gomave.
[14] Katër toponime vendbanimesh, në Kantonin e St. Gallenit.
[15] Toponimi „kaltbrunn“, do të thotë „bunari i ftohtë”.
[16] Çmimin i parë në "Sofrën Poetike" të Shoqatës së Shkrimtarëve dhe Artistëve Shqiptarë "Papa Klementi XI Albani", në Suedi (SHSHASHS), në bashkëpunim me Qendrën Kulturore Shqiptare "Migjeni", në Boràs, Suedi, me 29 mars 2014.
[17] Lelegët e parë janë fis i pellazgëve të vjetër në jug të Meadrit,
një nga shtatë mrekullitë e botës, që janë shuar nga të ashtuquajturit „grekë". Nga disa shkencëtarë lelegët konsiderohen si pjesë
e popujve mesdhetarë, jo indoevropianë, që e mbanin edhe Durrësin
e vjetër nën vete....
[18] Kjo poezi ka qenë në zgjedhje për tri shpërblimet „Frank Bardhi“ të Lidhjes Ndërkombëtare e Poetëve Galaksia Poetike „Atunis“, në Bruksel. Mirëpo, për pak nuk i ka përmbushur votat e menjëhershme.
[19] Shpërblimi special i Jurisë në Orën e madhe Letrare të Shoqatave e Lidhjeve të Shkrimtarëve dhe Artistëve Shqiptarë të Evropës, në Artanë
të Kosovës, me 05.08. 2013. Por, ky shpërblim nuk u dokumentua,
pra nuk iu dha ashtu siç ishte shpallur.
[20] Kjo poezi ka qenë bashkë me poezinë “Kujtimet e kësaj bote” në Konkursin Letrar të Manifestimit poetik Tradicional të Mërgatës Shqiptare, të LSHAKSH-së në Gjermani, krahas pjesëmarrësve të Kosovës dhe Austrisë, ku e mori Çmimin e parë për poezitë e lexuara në atë manifestim, më 23.03.2013, në Koblenz të Gjermanisë.