
Nga libri i fundit:
QIELLI I PAPREKUR
"BREZI `81", Prishtinë 2012.
PËRGJËRIM
Të gjithëve ju fal
për të gjitha të bërat dhe të pabërat,
me lot në faqe u mbaj në zemër:
gjashtë vite të dala mendsh
shkuan për t`u ngritur përsëri në këmbë
e kush ma sjellë e ma merr bukën,
kush di t`i shtrojë teshat e mia,
kush do t`i japë përgjigje të panjohurës?!...
Mendja është shpërlarë tri herë në gjak
mezi e bëja gjysmën e punëjetës,
i njëjti thirrem në emrin e stërgjyshit
që ka zbrazë pushkën deri në Shkup
përtej vdekjes kam ardhur dhe po jetoj
po lëviz, po ngrihem, po flas
po qaj prej zemrës së plastë-
jam falës në shenjë të Zotit të Madh
jam falës edhe kur nuk kam bërë faj
se zemra më digjet nga dashuria,
ndaj, ju nuk keni faj
unë përgjërohem për to-
dhembjet më shtrëngojnë
deri në vdekje!
UJËVARAT E ZEMRËS
Zemra e hidhëruar në vetmi
ka pikuar vazhdimisht lot-
e fjalët kanë rrjedhur përtej heshtjes!
A e ka merituar zemra këtë dhembje
këtë dallgë të kohës së përdalë -
këmbët ia ngjeshi në brinjë
vetëm që ta nxjerrë nga kafazi.
Ka harxhuar së ngrëni idhshëm vetminë
e u bë magmë e zjarrtë vullkani,
tani shpërthyen papritmas
ujëvarat nga dhembja-
e fjalët kanë rrjedhur përtej këngës!…
PESHA E ZEMRËS
E shtrydha zemrën të mos i mbetet
asnjë dhembje në damarë
e dhembjet nuk shteren asnjëherë.
Njëmijë herë të vdes
përsëri ndjehem gjallë-
papritmas e hedhë në peshojën e mendjes
të masë peshën e përhershme të saj.
Çudi, zemra dëshiron të jetojë,
ka ndenja të thella
sa një humnerë e paskajshme
pa fund dashuron
derisa i rrah
për të fundit herë
një damar-
peshën e zemrës e ngrehë toka
njeriu i mirë e udhëheq vullnetin
e lartëson mendjen
midis gjithësisë!
Tokën dhe qiellin i mbanë rreth vetes
hënën e yjet i dashuron kur bëjnë dritë,
ka edhe krahë të ngrihet drejt qiellit
si rrethi i lirisë,
zemra do dhe e zgjedhë dashurinë
qeshin sytë, qeshë shpirti-
se zemra rrah dhe jeton njeriu
dritën e fjalës e jep ndër vargje
dhe s`ka gjë që e matë peshën e saj!
UJËVARAT E DHEMBJES
Pse vajton me lot të kuq
moj zemra ime e madhe,
skrofëllijnë murmurimat e pandalura
nëpër natën e gjatë të dhembjes.
Të munduan infarktet për të ndalë dashurinë
askush s`të tha fol zemër se të dëgjoj
në bredhjen e verbët rreth teje…
Nëpër mundimet e tua të vetmisë
ato arterie janë shndërruar në ujëvarë,
dhembjen e derdhë nëpër librin e faljeve,
qenka vështirë të qashë
botën në një këngë
e ujëvarat e dhembjes të mos shterin!
Padovë, 1.7.2011
KUJTIMET E KËSAJ BOTE
Dal papritmas në breg të këngës
shoh Naimin të copëtohet për qiririn që digjet,
shoh Asdrenin që martohet me vetminë
për të mos e përsëritur veten,
shoh çajupin të nxjerrë zemrën
e të gjej Stefanin të gjallë
duke u martuar përfundimisht me dhembjen…
Migjenin e ndjej në veten time sikur të isha mësues
të më digjej zemra me leckat e Lulit të Vocërr
dhe hijen tonë që shet veten
për pak qindarka nëpër botë
dhe botën e madhe të vendlindjes e lë me vetminë…
Unë, i njëqindti fyell i kësaj botë jam
nga Deti i Zi e deri në Oqeanin Atlantik-
Naim Beu, ti Asdren, i mjeri çajup
më pritni kur të vi me Migjenin e Vocërr për dore
e të qajmë së bashku kujtimet e kësaj bote!
NËNA TEREZË
1.
Kur e marr lapsin në dorë
e qes përpara fytyrën e Gonxhes
dhe mbes i mrekulluar.
Çuditërisht më bashkohesh Nëna Terezë
me pamjen e gjyshes sime si fëmijë
duke vrapuar pas fëmijëve
që të mos rrëzohen.
I ke të njëjtat duar, të njëjtën pamje
të njëjtin shikim plot pikëllim
por buzëqesh për një pikë të lartë
jashtë njeriut-
i shpërndanë buzëqeshjet e tua
deri sa të digjet shpirti
për një grimcë të vogël të fatit…
E vocërr është lulja por bëhet simbol
ti je nëna e madhe e shqipes kokulur
për të lumin Zot
dhe të dhënat e Tij
që bota e sëmurë pas kapitalit
kthehet vonë dikur t`a shohë
dramën e madhe të njerëzimit…
2.
Nisesh prej Shkupit
në Londër e kthehesh në Kalkutë
je dashuri e gjallë e zemrës shqiptare
dy metra trup
të bëjnë vigan përtej shekujve
e më del përballë
me nënëgjyshen
si bijë e veçantë e shqiptarisë-
je e njësuar me paqen nëpër botë
forcë magjike e përjetësisë
shembull i rrallë i frymëzimit
për dashurinë tënde të pasosur,
tokë e qiell i përmbledhë në fjalët e tua
dhe çdo gjë që jeton brenda tyre
ia jep shpresat që duhet t`i ketë
për ta përballuar dhembjen…
3.
Kur e marrë lapsin mbetem pa fjalë
po të ma hapin zemrën
do të të gjejnë-
zjarrin e zemrës sime e mbanë ndezur,
lëshon dritë të vaktë mbi njerëz
pushtetin e butësisë e forcën e dashurisë
e lëshon nëpër shekuj,
pa ty do të isha shumë i varfër
me ty ndjehem i vetmuar nëpër botë
frymëzimit i thërras me fjalët e tua
rriten prore nën kujdesin tënd
e vdes me dashurinë tënde të madhe!...
IU LUTA HADIT
1.
Iu luta Hadit
kur më dërguan te Ai
që të mos më dërgonte në Letë-
të vdekurit e pinin ujin
për të harruar krejtësisht të kaluarën
unë nuk do të dija për Dodonën
para së cilës lutesha në Dodonas,
tempullin e parë të Zeusit pellazg...
2.
Iu luta shumë Hadit
që më kishin dërguar me përdhunë
në mes të jetës
pa ardhur Agimi, vëllai i Diellit
e nuk më kishin pyetur
për detyrat e mia të pakryera
3.
Thashë
këtu është Valbona, nuk është Letë
dhe Hadi e kishte për detyrë
të më kthejë në jetë-
pashë me sytë e zemrës si pinin të vdekurit.
Atje, lartë, rrinte Thina, perëndesha e urtë,
e gatshme të hedhë rrufetë nga hidhërimi
mbi mbretërinë e nëntokës
sepse nuk pajtohej me vdekjen time-
Agimi dhe Dielli do të vinin me vonesë
siç do të ngrihesha unë për LIRI!
TËRËSISHT TË PAVDEKSHËM
Nipit tim Patriotit
dhe mbesave të mia Gocës dhe Pranverës
që i marr tek unë
Nipi im i urtë, Patrioti
ulet pranë laptopit
m‘i kërkon t’ia gjej librat
e t’i vendosë syzet e mia
thotë se mendja e zgjuar
ka ditur ti pjellë të gjitha!
Mua më duken pak libra
për mendjen e zgjuar të fëmijërisë
dita duket e shkurtër
për jetën tonë të shpalosur.
Ai nuk di të shkruaj, por të vizatojë
dhe mi jep të gjitha t’ia ruaj
diku në bibliotekën time
aq i vogël di të vlerësoj veprat
të nxjerra nga mendja e shtrydhur
duke lozur me Gocën dhe Pranverën,
Patrioti e di të vërtetën e hidhur
kur koka nxehet e dhemb
kur qetësohet me një lajm të mirë,
kur duhet të vë syzat e mia
e unë t’ua bëj një fotografi
me aparat të dorës...
dhe të bëhen
tërësisht të pavdekshëm!
RRI ME DHEMBJEN TËNDE
Besarta Hamëz Jasharit
Erdha gjatë fillimit të shtatorit
të nëntëdhjetë e nëntës
të takoja gjallë dritën e Jasharajve,
ishe e vetmja që erdhi në shkollë
sytë n‘a pështilleshin në lot...
tërë Kosova përbirohej nëpër lotët tanë
për Shabanin, Hamzën, Ademin nuk mjaftonin fjalët
për fëmijët e Jasharajve, djemtë dhe gratë-
lotët tanë rridhnin nëpër përqafimin tonë
ngushëllimin që ta dhashë ishte ngushëllim për mua
derisa unë isha ulur në gjunjë para teje,
sikur përqafoja përnjëherë të gjithë Jasharët
sepse nuk do të vija tjetër herë në Prekaz
se më shkrinte të gjallë malli për ta...
Ta dhashë nëpër dridhjen e duarve librin tim
që të lexoje poezinë në gjuhën e dheut-
Hamza dhe Ademi aty ngjallen dhe jetojnë,
unë e mora dhembjen tënde me vete
të qajë kur t’më qeshet bashkë me të nëpër botë
pa u shkëputur nga Jasharët e vrarë,
do të vijë dita kur do ta them një fjalë-
koha do të dridhet nga frika e betimit tonë!...
VIZATIM I SHPËTUAR
Naim Frashërit
Çdo ditë të shikoj e të flas e qaj dhembjet e mia me Ty
derisa të kam vendosur në ballë të dhomës së ditës
ballë për ballë vitrinave të librave, tryezës së punës
çuditërisht të marrë në perëndim si gjënë time më të shenjtë-
si i vetmi paravizatim i mbetur gjallë nga klasa e shtatë,
nuk janë asgjë njëqind poetë për Ty nga Mehmet Gëzhilli
as monografitë e rralla të Rexhep Qosjes
dhe Dhimitër Shuteriqit
shkuarja ime deri te gropa e zbrazët e varrit në Stamboll-
shpirti i madh i poezisë digjet fort në sytë e tu
Bagëtia e Bujqësia të gjalla fushave dhe arave marrin frymë
Lulet e Verës, Histori e Skënderbeut, Qerbelaja pëshpëriten
të gjalla
Atdheu nuk ka mundur të frymojë pa Ty,
ai nuk është i tëri as sot!…
Unë çdo ditë të flas e të shoh të gjallë në kujtesë
i marr këshillat e vlershme të Abdylit, Samiut për Atdheun
Qiriri rri për të tretën herë në vitrinë-
bashkë me të gjitha shenjat e shenjta të Kombit!
Dhashtë fati të shpëtojmë në ketë banesë të varfër në Zvicër
me portretin tënd të lindur nga shpirti im
edhe pse janë djegur qindra vizatime dhe piktura në shtëpi-
Ti më jep forcë, më jep lëvizje, më jep moral
të punoj për Shqipen përsëri!...
PLAGËT E VJETRA
Asnjë fjalë s’ka qenë më e fortë se ti
u qëndroje mija plagëve të hapura në gjoks,
ti je sinonim i pandërprerë i qindra brezave
që ngrehën frymën e fundit pranë teje
siç e ngrehnin trupin e këputur zhgënjimesh.
Plagët tona të vjetra sa lindja e vdekja
më torturojnë me peshën e tyre të pa krahasuar-
nuk arritëm të krijojmë një vend të lirë, zog qielli
jemi shpërndarë nëpër dhembje të pashprehura me fjalë
e tretemi të humbur, të heshtur, në vetmi,
vetëm një buzëqeshje të shoh në sytë e fëmijëve
qaj e qesh të shpreh dhembjen me pak fjalë-
kemi humbur mija vjet pandërprerë
e shoh kombin tek pështynë veten në pasqyrë
ndjehet i huaj, flet gjuhë tjetër, por Zoti s’e njeh
fëmijët tanë i lamë pa ty, Atdhe
e i prumë të humbur nëpër botë
vendin e lamë me gurë të gurinave të gurëve tanë
plot varre dhe gurë të kalave të rrënuara
të gurëve të djegura si shtëpi-
pa filizat e lindura nëpër dhembje!
KUR VRITEN SHKRIMET [1])
Kur vriten shkrimet
këputet mosha në stinën e pakthim-
sa të dhimbshme fjalët e pa nxjerra
të mbetura në fyt me pamjen e tronditur
me tragjedinë e ngrirë nën dhëmbë!
S’dua ti shoh se më qanë zemra
ikin motivet e mia nga kënga
për t’u kthyer në vaj që s’pushon,
s’dua ti shoh kur vriten shkrimet
me rafale të kobshme si fëmijët
në një orë të njëjtë vdekjesh,
s’dua të më zhduken fëmijët
s’dua të më digjen këngët-
vite të tëra kanë ngrirë në heshtje
as dhembjen nuk mund t‘a nxjerrin për goje
me plot lot në sy…!
Tani shumë vjet u bënë
në tragjedinë e ngrirë të pa fjalë
e i shoh mija hije fëmijësh
përpiqem t’i përqafoj e asnjërin s’e mbërrij
dhe plas në tronditjen time të pafund!...
Mija fëmijë – vargjet e mia
më lënë të plakem për një çerek moshe,
pesë infarkte nuk kanë forcë ta shuajnë zemrën
për ta përpirë dhembjen e heshtur
në vdekjet e papritura fëmijërore!...
ËNGJËJT E VDEKJES
Disa herë më kanë ardhur pranë
kanë folur në gjuhën e pakuptueshme
dhe janë zhdukur përtej vegimit.
Athua, më tregonin engjëjt e vdekjes
se si është bërë vija e fluturimit
deri në oborrin e lartë qiellor,
unë i shihja duart e tyre të drejtuara
nën krahët e bardhë fluturak
kah ajo dritë e madhe qielli!…
Nuk e di se ç’më kanë rrëfyer engjëjt
në atë ankth të gjatë sa jeta
vetëm se isha fëmijë me flatra qielli.
TRI HYJNESHA[2])
Tri Moirat apo tri Fatitë
i pashë si fëmijë në të tretën ditë
të lindjes sime në holen e varur,
qëndronin pranë meje me buzëqeshje.
Më mashtruan me lëvizjet finoke,
nuk kisha kohë t’ua ktheja përgjigjen
t’ua di fundin e lojës së tyre.
Kishin ardhur nga Perënditë
në heshtje endnin fatin e njeriut
pëlhurën e fatcubit tim-
vuajtjet e mia të krijimtarisë.
Dhe tërë jetën nuk morën fund
as të çlodhem nuk pata kohë
tri Fatitë më morën me pëlhurën e jetës-
pëlhurë e fatit ishte vdekja ime në vargje.
I lumi Zot më shikon kur shqetësohem
nuk e dija se Ai më përcillte
i kërkoj pandarë tri Fatitë,
sepse do të dilja njëherë e përgjithmonë
nga pëlhura e vuajtjes së pafund.
LIS I VETMUAR
Lenat tua i kam ngrënë kur isha fëmijë
përskaj teje lozja me gjethet tuaja dhe i bëja kurorë
fresku i madh në atë botë të nxehtë më epte forcë
dhe Zotit i lutesha me botën e pastër fëmijërore
të më ruante nga bota e hidhur armike rreth nesh,
pesëdhjetë vite i sillem i vetmuar të njëjtit lis simbolik
thanë se Zoti është prezent nën hijen e padukshme
kur epërsia femërore është zëvendësuar me atë mashkullore
dhe grai-të u bënë grekë e sellanët u bënë hellanë
ku hyjnesha jote ishte hyjnesha më e madhe pellazge
që lisit i jep gjuhësinë iliro-pellazge kudo qofshin ata
disa herë e quanin Potnia, e ndonjëherë emra të tjerë
por lisi i vetmuar i dushkut ka mbetur prore lis i jetës
që degët plot gjethe i zgjaste kudo e nëpër shekuj...
Kaq gjatë ka qëndruar në këmbë druri yt i heshtur
ndonëse rreth trupit i mbështillet një shlligë e gjatë
e vetëtima e shekujve majën e lartë ia ka goditur,
papritmas e ngjallë syrin magjik në ballë të kohës
jetërat e shpenzuara kot gjallojnë si frymë e bardhë
gratë luanin rol të veçantë nëpër fshatrat pa djallëzi
fëmijët e pambrojtur i mbushnin me gas shekujt
derisa i shoh çuditërisht të varur në një degë lisi
pikon gjak të njomë e të çiltër të bijve të shqiponjës,
tragjedia u shpërngul e stepur në ikje skajeve të botës
nga lisi i dushkut luteshin popujt e tërë vetëm për ty
Dodona mbeti mija shekujsh bredhjesh nëpër Evropë
Druidët u ngrehën në lutje prej Francës deri në Irlandë
dhe askush nuk e dinte vendin tënd në Shqipërinë e Jugut...
Ti o lis i shenjtë je lisi më i vjetër i Dodonës sonë
ndjehesh i vetmuar me ngrysjen e mija ditëve rreth teje
lenat tua plot amidon i kanë ngrënë qindra tragjedi
me shekuj e gjykon qenien e gjallë rreth e përqark teje
aty ku ndodhesh ti është vërtetë kërthiza e botës-
qyteti i Dodonës së dytë erdhi nga Dodona e parë
Kroi i Shenjtë i çukës mbeti krua i vetmuar harrese
gjuhën tënde e flet nëpër fëshfërimat e pandalura të lisit
rrëfen për krijimin e frymorëve të parë hyjnor
që nuk kishin padrejtësi dhelpërore si grekët e shpifur
që vidhnin pranë teje qumështin e njomë të viteve...
Hyjneshat tua ishin gra, plaka dhe urtia që buzëqeshte
kur i thërras ato si fëmija fishkëllen dushku i lisit
fllad i lehtë vjen buzëqeshja e vaktë e nënave tona
rrëzë një kodrine nën malin e lartë Baba-Tomor...
e mi shpallë mija tragjedi dhune me sëpatë në dorë!
QIELLI I PAPREKUR
Të vodhën grekët, të vodhën
prej gjirit të urtë pellazg
ty, perëndeshë llërëbardhë
dhe të bënë Hera
ndonëse menduan Hënën
në vend se të të thonë Era
duke mbllaçitur historinë tënde besnike
në dhjetëra forma dinake.
Tani kush e di të vërtetën mbi ty,
emrin pellazg e morën nga Akena
në Argos të kishte lindur Vullkani,
aty shërbeje si nënë e madhe e zotave
Marsin apo Aresin e ke rritur
me gjirin e shenjtë pellazg.
Rrëfimet për ty u kurdisën
sikur shkaktove garën e tri perëndeshave
mbi malin Ida, pranë Yllonit
sepse dashuronte Afërditën
shumë vonë e dhanë mollën e sherrit
për të futur sherrin midis zotave
e ta hodhën ndër duar sherrin e Trojës
të ngatërruan kot me Afërditën
që i shndriste bukuria ndër shekuj
por ti mbete kryehyjneshë e Kapitolit
mbrojtëse e pashoqe e martesës
ndonëse shumë adhurues
të vdisnin nëpër këmbë
për të bërat dhe të pabërat e Zeusit
duke ruajtur të paprekur Qiellin!...
AFËR ËSHTË DITA
Sa e bukur ishe,
të gjithë u çmendën pas teje
dashnor të parë e kishe Aresin
djalin e Herës apo Junonës-
nuk mund ta pranonte
kryezonja parë e qiellit
se të këndonte apoteoza i biri
ty, palma e dashurisë.
Të zgjodhën në bregun e shenjtë
dhe u bërë shkaktare
e shkatërrimit të Trojës
e mija gënjeshtra i shpikën
të të ulnin poshtë vetes,
thanë se u linde në Pafos të Qipros
nga shkuma e dallgëve të detit
e s`të lanë vend pranë Trojës
dhe u detyrove të largoheshe
përtej detit Romën të krijoje
nga deti i zemrës që gufonte
ndaj mbijetuam në Evropë
duke të kujtuar ty
se Afër është Dita
me Bukurinë!
E THëNA
Thina, e Thëna apo Athina
me mund u linde nga koka e Zeusit
kur kërkonte ndihmën e Vullkanit,
E THËNA ishte kalaja pellazge
dhe betejat kudo që kërkonte koha,
ndonjëherë ktheheshe në murtajë
kur nuk kishe si ti zhdukësh kundërshtarët.
Emrin tënd e mori qyteti-shtet,
ti e flisje pellazgishten e vjetër
dhe nuk i njihje aspak grekët
që u shpikën si pikë vese në mëngjes,
për Ty flijoheshin pra virgjëreshë
më tepër se kryezotreshës Hera apo Junonë:
kukuvajkat- për sytë e mëdhenj e të ndritshëm,
gjarpri- simbol i hyjnive të ferrit,
këndezi-për shpirtin tënd luftarak
dhe stërqoka- për jetëgjatësinë në Athinë.
Thina, kështu të thërrasin në Tiranë
plot nder dhe përvuajtshmëri-
simbolet tua mbetën ulliri dhe shega
që lulëzojnë e rriten në Shqipëri.
[1]) Kjo poezi e mori shpërblimin e parë „Agim Ramadani“, me 25 prill 2009, për poezinë më të mirë pranë Qendrës Kulturore Shqiptare, në Cyrih të Zvicrës.
[2]) Kjo poezi e ka fituar shpërblimin e dytë për poezinë e dërguar në Konkursin Letrar të LSHAKSH të Gjermanisë, në Orën e Madhe Letrare për Pavarësinë e Kosovës, në Koblenz, me 1.5.2010.
E KAM HUMBUR LËMSHIN E ARIANËS
E kam humbur lëmshin e Arianës
diku në labirintin e jetës sime
duke ikur me vrap prej Minotaurit
me vargjet e shkruara për të nesërmen
në një çantë të ruajtur pranë vetes.
E liga sundonte aty ku nuk e prisja
ma lëshoi të zezën mbi kurriz papritur
gjysmën dem të çartur, gjysmën njeri të egër
nëpër labirintin e mbretit Minos, babait të Arianës,
birit të perëndeshës Evropë dhe Zeusit...
Si të kap unë fillin e humbur të Arianës
e të gjej udhën e mundimshme të daljes
të bëhem Teze mbi ciklopin e çartur.
Më janë zbardhur të gjitha flokët e kokës
duke u sjellë vërdallë nëpër labirintin e jetës
derisa kujtoj se kam mbetur pa zotat,
i thërras por ata nuk duken brenda mureve.
Tani nuk bashkohen trojet me fjalë të panxjerra
me njërën dorë mbaj çantën plot vargje
me tjetrën përpiqem të përsëris Tezeun.
Ah, mos ta kisha humbur lidhjen me zotat
dhe kurrë fijen e së dashurës Arianë!
PASQYRA E DODONËS
Ke mbijetuar
nga vendi i Sellëve, në Epir
e mbanë kokën lartë
me duar të hapura
dhe përpiqesh të flasësh,
unë prore të shikoj
nga shekulli i njëzet e një,
përpiqem ti kuptoj fjalët
që të dalin nga buzët e ngrira
e shikimin poshtë-
e madhe është Bota
që shihet mbi kokën tënde
nga shekulli i pestë para Krishtit
ndoshta të detyruan
të pasqyrosh të pavërtetën,
ti e di kur të dogji greku,
nuk je pasqyrë ku shikohet njeriu
por shikohet populli
që ta futi zjarrin
me një kokë dhelpre
je pasqyrë që tregon ndër shekuj
kultin e lashtë
e të mirës në Epir
prandaj mbijeton
nëpër njëzet e gjashtë shekuj
t r a d h t i!
ORËT E MALEVE
Sa herë shëtis nëpër male
pres të takohemi së bashku
pas ndonjë lisi të gjatë
pas ndonjë pishe
ju, nimfave të Zeusit
nëpër Iliri, Epir dhe Maqedoni-
oreadat ua këndojmë në Shqipëri
edhe në shekullin XXI.
Tani, kur pi ujë e freskohem
nëpër stërkalat e burimeve
sikur dëgjoj pëshpëritjet tuaja
nëpër vallëzimet magjike,
sa të pushtetshme i keni kodrat
sa të rralla shpellat e maleve
sa të freskëta hijet e lisave...
Merreni një sofër pishe
diku në pishnajat e larta
e silleni në Dukagjin
të ulen këmbëkryq Zotat!
JUSTINËT
Viset e Dardanisë janë përplasur nga dhembja
nëpër shkretimet e shumta sllave, nga barbarët
që digjnin, shkretonin e vidhnin ku u shkelte këmba.
Justina apo Prishtina e mbajnë emrin nga ju
ndonëse dhjetëra tërmete shkatërruan Dardaninë
fëmijët tuaj ishim ne, dardano-shqiptarët,
prije pa ndërprerë në luftë të rreptë me barbarët
për të mbrojtur të gjallë e të pathyer Ilirinë!
Skifter mbi skifterat erdhi nipi yt nga Taurisiana
të përtërinte emrin tënd, të ndërtonte kështjellat
Justini i Madh që ngrehi Justinianën e dytë
deri sa shkruante «Korpusin Juridik Civil»
në qytetin kryesor shqiptar, në Konstatinopojë
Justiniana, Shkupi, Skopje e njëqind emra të huaj
Diellin e mbajnë sot në Flamur- simbolin ilir,
prandaj, do të kthehem në Dardaninë e vjetër diku
në Shkup, në Prishtinë, në Jonë e Selanik
për të ngritur kalatë e paepura të fjalës Shqip!
PEMA PELLAZGE
Je bimë e hershme e rritur me gjakun tonë
në themelet e shteteve të vona me trojet tua:
Turqia, Greqia, Bullgaria dhe shtetet e tjera
e thithin lëngun tënd çdo ditë dhe nuk të njohin-
Dardania shtrihet nga Turqia e mes përmes Ilirisë.
Ti pemë pellazge e gjuhëve indo-gjermane
shpërthen sëmundjet e historisë të mbjella dhunshëm
mbi trupin tënd të sakatuar mijëvjeçar
e nxjerr pipat e tu plot gjethe pellazge,
erë u jep vajzave tuaja nga Konstantinopoja
nëpër Jonë, Selanik, Shkup, deri në Prishtinë.
Tani je në tërë botën nëpër gjakun tonë
kudo zgjohet e bie pjella e bukur e bardhë,
ngjitem mbi botë dhe i shoh mbi tokë të gjallërojnë
muzika e gjetheve tua u jep frymë e i mbanë gjallë.
Edhe sa vite u duhen që ti të mbijetosh
e të zhduken ata emra të shpifur mbi ty,
me oksigjenin e damarëve e mbanë diellin lartë
e i rritë gjeneratë pas gjenerate bijtë e tu në tokë
që e përcjellin kur lind dhe perëndon pas maleve
duke i dërguar kështu mesazhe Zotit të Madh.
Je pemë e madhe pellazge e ujitur në gjakun tonë
shtohu kudo me trupin tënd, me gjethet e tua
frytet e tua shërojnë sëmundjet e kohës sonë
gjethet tua e ruajnë mbi ne Ozonin të mos shqyhet
unë mbështetem te trupi yt i lashtë
që të vdes ëmbël, fryt iliro-pellazg!
GANYMED, DJALË I TROJËS
Ende je gjallë nga pellazgët e vjetër
të përshëndes sa herë kaloj pranë teje
prore qëndron e loz me shqiponjën
nëpër miliona shekujsh Ganymed-
djalë i më të vjetërit mbret në Trojë,
kur shpëtoi njerëzimi në Atlantë
Ain i thanë shqiponjës-germa e parë,
Zeusi ynë dhe Pirroja atë e kanë-
simbol i shenjtë për shqiptarinë.
Ti je emër i rrallë për Burrin tonë,
në vendin tim je Gani dhe Ganimet
për femrat tona je Ganimete dhe poete
apo motër e shokut tim të fëmijërisë...
Të thith me Diellin në breg të liqenit
kaloj pranë teje me të njëjtat mendime
athua, a e dinë të gjithë kalimtarët
historinë tënde nga gjenealogjia-
dhembjen tënde të gjallë në përjetësi!...
LUFTË ME YJE
Një thërrmi e vogël jam
e qenies së madhe njerëzore
i braktisur nga të gjitha qeniet,
zgjohem në pikë të natës
qaj me zemrën time
pse nuk e ndalën infarktet
të bëhesha dritë bashkë me yjet
në qiellin pa skaj...
Ju dua yje
në këtë natë pa numër-
diçka u pëshpëris pa ndarë
nga historia ime e pashkruar
me një lot të ngrirë
në cep të syrit,
pastaj u shpalli luftë
pse nuk më morët me vete
dhe më latë të humbur
në mes dhembjes torturuese
dhe përpjekjeve
të pa shpresë,
u shpalli luftë
dhe përpiqem t’ua përplas
zemrën time në fytyrë
për t’u zhdukur
përtej dashurisë...
Tani duhet të pushojë lufta
dhe të rrjedhë gjak zemre!
NËPËR PËRPLASJET E DITËVE
Nëntëmbëdhjetë vjet kam vuajtur për familjen time
nëntëmbëdhjetë vjet kam nxjerr zemrën në udhëkryq
me përplasjet e ditëve për një shkëndijë të nesërme
jeta më shtroi nën shqelmat e pandalura të dhembjes
vetëm më la të braktisur nën mëshirën e nënës-njerkë...
E mbaj në kujtesë Patriotin me këngë për Adrian Krasniqin
në shëtitje me motrat kur dhembja ime merrte peshë
apo vajin e veçantë në një ëndërr të paprekur me Sahitin,
ai është mësuar kudo pas meje të nxirrte thëniet e tij
apo të luajë në bibliotekën time dhe të vërë syzat e mia
e të gjejë një pjesë të Atdheut simbolik për etjen fëmijërore,
fëmijëri të lumtur nuk kishte jashtë vatrës prindërore
herë luante në dhomë, herë i merrte vajtimet-
rrugëve të perëndimit nuk ua plotësonte askush fëmijërinë!
GURI I RRAHUR
Në fjalorin e shpikjeve të kohës
fjala gdhend gurin.
Ngadalë shkohet përtej fjalës,
guri i gdhendur
fjalës i nxjerr bishta.
A shkohet këmbë nëpër kohë
me poezi a matet fjala?
Guri i rrahur nga erërat
nga koha e ligë
mbetet prore i gjallë në fjalë!
BALADA E VONUAR[1])
Ecë, endem dhe vrapoj
në mes të dashuruarve
me vetminë time përskaj vetes,
e ka vënë çuditërisht kapelën time
askush nuk e vëren kur buzëqeshë idhshëm
duke mos më lëshuar prej dorës së lidhur.
Këtë magji të përdalur e kanë bërë ata që kanë fuqi
të shterin puset e botës me etjen time-
pesëdhjetë vjet endem poshtë e përpjetë
pa e shuar aspak këtë dhembje
që era e mallkuar i vjen nga fjalët
pa grua më lënë, pa dashuri të shuar
baladë që përsëritet është dashuria ime
është vonuar të trokasë në derën time
të më shohë të lidhur kur të vie në dhomë
e ku t`i gjej me fillet e vajit
që është kthyer në këngë e nuk ka lot
se lotët janë tretur kaherë në këtë vajtim të bukur
duke pritur që të vijë e buzëqeshur
nën veladonin e nusërisë…
Tani, mund t`a heqë dhe nuk çuditem
me fytyrën e saj të çoroditur tej mase
dhe nuk kam lot, por gufon zemra-
nxjerr mallkimin për të gjithë ata që kanë faj
nën aureolën e rrejshme të lumturisë!
GJUHA E LULEVE
1.
Ju keni gjuhë të veçantë
sa ngjyra të bukura keni
nëpër fushat e paanshme të dijes
kur i jepeni një gruaje e përmirësoni gjendjen
nëse jeni trëndafil shprehet dashuria
kur keni ngjyrë të verdhë
e shprehni pak xhelozinë
dhe kjo nuk thuhet me fjalë…
2.
Edhe burrave u dorëzohen për datëlindje
me ngjyra të llojllojshme
të bardha, të kuqe, të verdha, të kaltra
aq sa vite i ka mbushur mblidhen në një vazo
nëse nuk i ka kaluar të tridhjetat
atëherë nuk i numërojmë vitet-
lulet janë rritur me djersën tonë nëpër fusha…
3.
Me lule i dhurohet një miku të dheut tjetër
mirëseardhja në tokën tonë
sapo ta prekë me këmbë dheun
si bimë e bukur e dhembjes sonë,
bashkëshortes së fituesit mund t`i dërgohen
duke e falënderuar për kënaqësinë
që ua dha të gjithëve
me mundin e shpenzuar nëpër jetë a vdekje
në ndeshjen e papërsëritshme…
4.
Sa gjuhë të pavdekshme kanë lulet
përtej gjuhës se fjalëve!
NGA JETA MBI VDEKJE
Dituri Deliajt,
foshnjës njëmuajshe nga Abria e Epërme,
duke thithur gjirin e prerë të nënës...
Më kanë shterur fjalët
më kanë shterur vargjet
me ato tragjedi të vdekjes,
e si ta nxjerrë nga zemra
kur loton dhe nuk ka fjalë
kur heshtë e pamjet më rëndojnë
trishtimet plasin në kujtesë
me ju që në mendje shtriheni
përtej vajtimit të pëlcitur-
vajin tënd e ndjej nga Abria
nga vdekja përtej Kosovës
të mbytur mizorisht nga serbët,
helmin e hidhur të kësaj bote
vazhdimisht e thithë
derisa shkove
nga jeta mbi vdekje
e nga vdekja në jetë.
[1]) Edhe kjo poezi e ka fituar shpërblimin e parë për poezinë e dërguar në Konkursin Letrar të LSHAKSH në Gjermani, në Orën e Madhe Letrare për Pavarësinë e Kosovës, në Koblenz, me 25.04.2011.