Brahim (Ibish) AVDYLI:

HUMBJA E SHPRESËS SË URTË

(Elegji e humbjes së madhe)

Kur ti më mungon, pjella ime e durimit të veçantisë

nëpër duart e fuqishme të një dufi të beftë të rrotullimit

pa i ditur goditjet e fshehta të martesës sate dredharake,

mu zhduke befasisht më i madhi djalë i dhembjes së rritës

e më mbetën fëmijët e përgëdhelur me ajrin e vargjeve të tretura

çdo gjë nis me vizëllimet e kahershme në hapësirat e humbura

të vetëvrasjes së kohës nëpër sukat e trembura të shpateve

që fshihen thellë diku, nëpër humbetirat e mallit!...

Kur ti më mungon, thellë nëpër grellat e maleve të tretjes

qaj me lot nga qielli i ngushtë përplasjeve të mia të pa shpjegim

duan që të më shuhen lotët e vargjeve lisave të mendimeve

se nuk e gjëj asnjë përgjegje të shprehur fjalëve të zhdukura

e më zhdukesh pa shenjë nëpër dëshprimin tënd të pamatur

sikur të kemi të gjithë faj e faji është shkatërrim i papritur për ne

me fjalët e tua, sepse nuk dihen nga qenia e tyre e trishtë!...

Si të humba, shpresa e vetme e gjallnisë së rritës sonë kokëlartë

në këtë dhé të papajtuar asnjëherë me fillet e luftës së mendimeve

për të pritur së bashku ditën e madhe të fajësisë së armiqve tanë

e heqjen dorë nga gjenocidet e mbledhura ndër dhunat e fjalëve

ishte kurora e betejave të pazakonshme, e cila do kthehej në dritë

e prisja nga ti buzëqeshjen e ngazëlluar për ditët tona të shpresave

e gjeneratat e rritës t`i dërgosh nëpër rrezet e vonuara të rrezatimit,

thashë se unë dhe ti jemi dy pika të matjes së ditëve të harruara

ndër këngët e lotëve të rreshura vite me radhë qiellit të dhembjes!...

Kur të pashë me dhembje të ecësh ndaj gjerneratave tjera pa sens

thashë se gjenerata e tretë do të jetë negacioni i negacionit të rritës

dhe i shpërdaja çastet e urta të bekimeve të pjellës suaj të shpresës

deri në kodrat e pikëllimeve të dhembjes të ngrira në bjeshkët e fatit

i verbët i shëtisja sytë e ajur në një kujtim të mbijetuar të fëmijërisë

pas zërave foshnjarake e lozanjare të pafatit të bjerrur nga dështimi

e nuk e dëgjoja thirrjen atërore të zgjimit nga sirenat e kota të fjalëve

derisa të bënë Sizif të dhembjes së shkëmbit të humbjes së madhe...

Çka të bënim për ty, që copëtoheshe skutave të ngarendjes së thellë

askush nuk po i kuptonte thirrjet tona

                                              të shkatërruara arterjeve të zemrës

e do të na linin kohë të gjatë të plasnim humbetirave të humbjeve

aty nuk do ta merrnin aspak plasjen e dyanëshme të shpirtave tanë

fëmijët janë simbolikë e pakapshme për multinacionalitetin e brishtë

nëpër fjalët e gërditura të demokracisë së pështjelluar në pikëpyetje

e me këte i mësuam sa shpirtra i ka fjala e përdalur e natës sterrë

pa gjumë e pa qetësi, në fluturudhën e orbitave të dhembjes sonë...

Asnjëherë nuk dëgjon ti e nuk i kemi thirrjet tua të mendimit

ngjyrën e idhtë të tyre ta kemi në shportat e pritjes tepër të gjatë

e tani e kuptojmë se pjella jote e ruajtur prore nga përdaljet e kohës

po i afrohet jashtëqitjeve të sirenave gjykatare të kohës së brishtë

e të gjithëve na goditje me shqelmat e bezdisjes së ngurtë të harrimit

por janë pjella e jote e dhembjes me mungesat e tyre të viteve,

na presim që të dëgjojmë prore ulurimën e fjalës sate të artë-

mos qofsh humbje e madhe e shpresave tona të urta!...