
Brahim Ibish AVDYLI:
SHËNIMI PARAPRAK
Kjo poemë, e dërguar më parë te disa revista apo gazeta elektronike, të cilat nuk e di nëse e kanë botuar apo jo, siç ka qenë atëherë (sepse po ta dija se është botuar, do ta thoja këtu, por nuk kam pasur mundësi që ta di!), po e them se tani është më e përpunuar dhe tërësisht e rishkruar. Ajo është e shtuar në disa pjesë, në bazë të atdheut tonë shpirtëror dhe atij “që e bëjnë” kundërshtarët tanë, në bashkëpunim të faktorëve ndërkombëtar apo armiqëve më të përbetuar kundër nesh, me të cilët bashkëpunojnë disa veta të politikës shqiptare, pra në Republikën e Kosovës; në Republikën e Maqedonisë Veriore; në Republikën e Shqipërisë; në Republikën e Serbisë, që është një armik i përbetuar i shqiptarëve nga baza fetare ortodokse; në Mal të Zi, pjesërisht, dhe të mos flasim për “Republikës së Çamërisë”, të cilën nuk e lejon që të ndihet zëri i saj, Republika hegjemoniste e Greqisë...
U desh të pres sa t`u shihen kthetrat kundër çështjes së përgjithshme kombëtare, ata që kanë qenë të mbuluar me velon “kombëtare” e ndërkombëtare, sa të mos iu duken fare shenjat!
Në këtë rast, nuk jam me shprehje i prirur nga kritika e vërtetë letrare, e sidomos ndaj krijimeve të mia, por, kjo poemë është e marrur nga tri kënde. Dy kënde shihen në këtë poemë. Shikoni titullin dhe përmbajtjen, të futur në thonjëza. Janë vargje indirekte dhe mjaft e thuktë, por direkte apo më e thjeshtë, si shkrim...
Këtë vit, do të futet për botim edhe në një libër poemash.
Do të jetë botimi i parë, i kësaj poeme...

ÇFARË VARGJESH DO TË SHKRUANTE
SHPËTIMTARI YNË, PO TË ISHTE POET
1.
“Vargjet e mia
janë tretur zhgënjimesh
për kozmetikë fjalësh
nuk patën kohë,
ju mund ti quani lirisht antipoezi
blasfermi, heretizëm
apo kundërshtim,
janë vargje të dhembjes së madhe
hapen e mbyllen
krihët e hapësirës,
e të vërtetën
troç e kam thënë-
zbukurimet janë të huaja për to,
shkrihen në vetvete
plot me pikëllim!...
2.
Ndoshta
i mblidhni buzët
sikur nuk u pëlqejnë
ndeheni të ndrydhur e të zhgënjyer
me vargjet e mia,
ato e hanë vetveten dhe rrëfyesin
si mulliri kur sillet pa blojë, në të thatë-
mjaft na u ndrydhë fati
nëpër duart e padukshme,
diku djajtë janë fshehur
përtej Akerontit!...
3.
Mos e ktheni kokën anash
të pëshpërisni-
sytë i mbyllni para të vërtetës
athua, qenka gatuar njeriu
anët i ka pështjelluar për së mbrapshti
e nuk e dinë çka thonë
librat e shenjtë,
prej fillimit të Biblës
Kaini e vranë të vëllanë, Habilin
shkakun e paskan futur të ligat e bukura
të krijuara nga dhembja
duke shkulur brinjtë,
për shembull, thonë,
Eva është krijuar nga Adami
e mendjen e ka briskë të hollë,
mund ta bindë njeriun
ta hajë mollen e sherrit
në pemën e jetës
e jeta t`i ngjajë jetës sonë!...
4.
Mua, zemra më pëlcet
kur u shoh të shtrirë,
kur u shoh
të varfër, të mjerë e të përçarë
të futur mes dhembjesh
të lidhur
në agoni,
a e dini
se prore na shtërngon kjo përplasje
i riu të vjetrin; i varfëri të pasurin
nga e qenia e shporrë,
e padrejta
sikur sundoka tërë botën,
e kështu
jeta përsëritet
prej gjenezës së njeriut
e pikës zero të krijimit!...

5.
Çudi,
i shoh genet tuaja
kudo e kanë paudhësinë,
vëllau vëllanë nuk e do
motra motrën nuk e sheh me sy,
njeriu i fsheh
ndjenjat përtej hijes
fjala i shtoka djallëzitë
në vend të së drejtës jetike,
liria na qenka fjalë e palirisë
pavarësia është vetë robëria
me petka të rrejshme të lirisë,
në vend të dritës është verbëria
në vend të natës është djalli vetë
që sakaton çdo gjë që mundet
në poret më të imta
e qetësi nuk ka,
globi tkurret
e ngrehet në pafundësi
orën në zemër për ta ndalur,
e vdes për asgjë
kur s`e pret!...
6.
Sa keq,
e shoh popullin tim
në pasqyren e viteve
që shkelet pa mëshirë,
fundi e fillimi
nuk lidhen në mes vetes,
nuk është pamja që i nevojitet,
ata që e kanë pamjen e njeriut
mendjen e përdalë
e shpirtin sterrë
nën vargonjtë e dhunës
e lidhin pa mëshirë,
djemtë ua vrasin
vajzat ua dhunojnë
kur mendojnë se vdesin për lirinë
për dashurinë
edhe polivalente,
ua vënë në gjumë
ndërgjegjen
sa herë që përpiqen
të trembur të hapin sytë!...
7.
Vdekja paqësore
u vret me shtat thika,
u quan barbarë
njerëz të egër
të dalur nga konturat e botës
e ju qesheni me vetveten
edhe pse të parët e rruzullit
pararendësit tuaj
kanë qenë,
e për hirë të krijuesit
e mbani plisin e bardhë,
yjet i duani
si ëndërrat tuaja
të cilat
ua nxjerrë kryedemoni
përtej qetësisë,
dikur
u ngatërrohen
edhe dimensionet
e nuk e dini
ku është sirri juaj
apo Siri-usi...
8.
Nëse do të flisni për Zotin
nuk do të kishit
gënjeshtra fjalësh-
e vërteta rrjedhë nëpër teh gjuhe,
djallëzia u ka përpirë
ua ka shpërlarë
në tym të hollë shpërndarjesh
dijen tuaj
e vetëdijen,
dhe u ka futur nëpër kthesa
të çmontoni vetveten!...

9.
Gjithçka që e bëni
është kundër jush,
historinë e mbani në mendje
ashtu si duan kundërshtarët,
veten mund ta quani
lugat me bishta
por arbër nuk mundeni,
i shpikni mendimet e qenies suaj
për shembull
u duket se jeni ngritur vonë
nëpër histori
e gjenezën tuaj ua leni armiqëve,
secili u duket se është
më afër Krijuesit
të gjitha të vërtetat
ua jepni
me vetëdëshirë,
prandaj,
nuk mund ta pranoj shkatërrimin tuaj
dhe mushkëritë e mia
në klithje
i gris pa pushim!...
10.
Tradhëtinë
nuk e kishit në gjak
as pabesinë-besën e kishit besë
para mikut e dhatë gjithmonë,
tashmë është shpërfillur koha
kundër natyrës çdo gjë rrjedhë
sepse natyra
nuk është praktikë e lulëzimit,
artificialisht na krijohet
çdo gjë me epruveta,
piktura e ardhmërisë
pasqyron me ngjyra të pakuptueshme
potezat e pakujdesisë
e quhet art,
ditët na rrjedhin
nëpër mote të liga
derisa e kuptojmë
cili luan midis nesh,
me dhembje po ua them
kurr nuk e keni kuptuar
cili duhet të jetë Atdheu,
edhe kur vdisni
në çdo çast për fjalën
sikur vdisni
për lirinë!
11.
Po përlotem
e po mendohem-
edhe sikur t`ua zbrisja
Diellin në shuplakë
nuk do ta besonit se ju flas me të drejtë,
nëse duani të më quani të lajthitur
apo shumëçka tjetër
që nxirret për gojë,
e asgjë nuk ka peshë
para fjalës suaj,
mund të më quani
magjistar, avanturier
shkatërrues
e antikombëtar
apo heretizëm e blasfermi!...
12.
Mjaft keni
fjalë të liga në gojë
shikone vetveten
në pasqyrë,
me të palarat tuaja
gënjeshtra
e tradhëti
a mund të quhej toka
ku bukës i thonë bukë
e ujit- ujë
atdheu shpirtëror,
jashta reales
keni mbetur
edhe në qoftë se me ari
i muloni kokrrat,
ndonëse i kemi
shpirtërat prej ari!...
13.
Tani
kënga e antifestimit
do të këndohej
lirshëm
edhe pa ju,
mund të më quani
si të doni,
shekujt e ardhshëm
do të përplasen
mbi varret tuaja!...”