Brahim (Ibish) AVDYLI:

 

 

 

 

NOSTALGJIA E SHKRUMTË

E JETË-VDEKJES

 

 

(Elegji e dëshprimit dhe e dhembshurisë)

 

 

 

Njëzetë e dy vite përkundje ëndërrat e shuara të dhembjes

në djepin e pikëllimit simbolik të të gjitha nënave-bijave të shqipes

me sytë tuaj e pave vdekjen e parakohëshme të pesë djemëve të rrites

 

Meja e vuri në gojë të kohës trishtimin e Gjergjit të vogël-

herë i ngjante Gjegj të Madh, e herë të tjera vetë Gjegj Elez Alisë

më shtatë plagë e shtatë shitime të zanave të huaja nëpër kraharor

që po i qantë të gjithë bijtë e arbërit ndër pushkatimet e errëta

derisa buzëqeshja e jote e jetës ishte ngrirë në çdo pikë plubash,

në atë kohë të përdalur vrisnin paudhësitë demoniane të nëntokës

i lafshin miliona fish pashpirtësitë e turpeve të ngallura të kobit...

 

Servia ilire ishte bërë papritmas Serbia dhe fliste gjuhën e dalur bese

të cilën e kishin vënë kraheqafe fëlliqësia e dhunuesve të lirisë

çdo gjë e merrnin nga gjiri yt i shterruar për të nesërmen me Diell

prandaj të dogji dhembja e madhe e vaji i sakatuar njëzetë e dy vite

kur ishe fëmijë të thërrisnin Zojë dhe e ngrisje kokën si Zotneshë

që të shtosh në gjoksin e kallur nga një fitil drite të ndalur në filizë

bardhësia e shpresave duhet të ngritej mu si para datës 27 prill 1999

dhe u ktheve në një kufomë të gjallë të dëshprimit të rritës së prerë...

 

 

 

Lëndina e pikëllimeve po rritej në bebëzat tua të drejtuara kah qielli

lisat e mendimeve tua po i ngritnin degët e thara drejtë Zotit të Madh

te rrënjët e tyre mbaheshin duart e sakatuara të fjalëve të dëshprimit

në vend se të rriten në një fije dheu u dergjën në psherëtimet e fatit

e ajo u bë fatcubi i Bardhës së Prendit me një cohë të zezë të netëve

nga masakrimi i pashpirtë i jetës së brishtë nën breshërimat e rafaleve

 

e të marr ty nga njëqindmijë nënash të rëndomta të dardanisë sonë

për t`i mbledh të gjitha fijet e dhembjes së pështjelluar në fjalët tona

ti i lidh bistek në flokët lozonjare të vajzave të dhunuara të fatcubit

e një moshë e tërë na zbardhet nga goditjet e huaja të pashpirtësisë!...

 

Në tërë kohën reshin lotët curril prej Qiellit

                                                           të dhembjes së shkrumuar

ndonëse ty të pushoj shpirti me dy qershor nga djegia e dëshprimit-

 

rilind përsëri ndër elegji të bimëve tona të dhembshurisë magjike!...

 

 

Në Tretdhé,

2-5 qershor 2021

  

 

ELEGJIA E DYTË:

 

 

 

 

SHKËMB I PËRLARË I MALLIT

 

(Elegji e ndjenjës dhe e përkushtimit)

 

 

 

Kur ti me mungon, o bjeshkë guri e Alpeve tona

më mungon çdo gjë nga këngët e lezetshme të vuajtjeve

pikëllimi bëhet hije e trishtme e dhembjeve të fletës sime

nuk kam si të peshoj në tretëdhenë e këndimit të fjalëve

vaji është shtruar prej ditëve deri në një liqen të mendjes,

copëtohet zemra ndër gufimet e lodrave të rrejshme të zërit

kush e di si qanë fëmija i yt përmallshëm fyellit të kohës

me belbëzimet e notave nëpër fishkëllimet e dridhura të tingullit

kur dridhet qenia me bubullimet e largëta të thuarjeve

e vjen me frymën e teptisur deri te krojet e bardha të rrezeve...

 

Më larguan prej suprinës së shkëlqyeshme të dritës sate

deri sa prapa shpatit të larë të dhembjeve tua perëdonte rrezja

lëshoheshin deri në lëndinat e mallit xixëllonjat e shumta të fjalëve

bënin pak dritë në shtratin e lodhur të hallemadheve njerëzore

errësira dëshironte që të ulej gulshueshëm në lëndinat e dhembjeve

dhe shponin litarin e mendimeve të ruajtura kujdesshëm...

 

 

 

Kur ti më mungon në bebëzat e ëndërrave skofiare Shkelzen

shkrumohet dhembja ime përpëlitjeve të kohërave të paharruara

fluturoj drejtë mendimeve të lartësive të pararritshme të fjalëve

atëherë pikëllimi më derdhet njëherë prej sythit të vargjeve

e notat e thekshme më teptisen nëpër fjalët e dridhura të një kënge

ku je ti e ku jam unë në breg të liqenit të lotëve margaritarë

hapësira shtrihet nëpër diapazonet e mëdha të teptisjes së kohërave

ku nuk më ka mbetur asnjë vend i uljes pranë lisave të mendjes

 

flakë është djegur mosha ime e përpëlitjeve nëpër humbëtira të viteve

vetëm se e mbart frymëzimin e dhimbshëm që ma fali

                                                                             lartësia e Dritës

nën sjetull ngarendjeve të thukta e kokën në duar...

 

Kur më mungon ti, o rrasë e larë e shkëlqimit të Diellit

as vend nuk më mbetet për të futur kokën e munduar të valëve,

majave të shëmbinjëve janë hipur mbi hapësirën e dhembjeve tona

lajkatarët gungaqë që e vjellin pështymën e nxirë të netëve

mbi hapësirat e surprinës së shterpësirave të trishtimit

e së treti papë afër dhembjeve të vargut u linda!...

 

Kush e di a do të humb dikund mëngjesi i fjalëve të Dijes

le të mbushet deti i lotëve me poret e mia të Këngës

 

do të jem fishkëllimë e fyellit të dhembjes së veçantë të qenies

druaj se pa ty do të zhdukem, o shkëmb i përlarë i mallit!...